We hebben een boek kado gekregen. Fenomenale vrouwen in de schilderkunst. Het is een zwaar boek met glimmende bladzijden. Een van mijn favoriete kunstenaars is er in opgenomen. Agnes Martin. Ik ben weer verder gegaan met het leren van de Franse taal. Ik word er blij van, of beter, ik merk een verheugd gevoel. Ik had mij voorgenomen me niet meer met voetbal in te laten. Gisterenavond en vandaag heb ik wedstrijden gevolgd en samenvattingen bekeken. Ik kan het niet geloven. Hoe kan ik me ooit nog iets voornemen. Zo zou ik ook nooit meer enige fiets mee naar binnen slepen. Vanavond was de laatste. Misschien.
We schilderen de schimmel weg. Ik heb twee keer hetzelfde formulier van een open call ingevuld. De eerste keer was ik vergeten de afmetingen van mijn werken te vermelden. Nu denkt men vast en zeker dat ik geen professionele kunstenaar ben. Erg aantrekkelijk lijkt mij. Het Nederlands is mij te naakt. I have tried, sorry for the illiterate. I will continue my daily readymades in English, I might even join the nitwits in French. I am no good. Well, good enough for tons of sudokus. Now how shall I name the following parts…A very nice life actually didn’t represent the content. But not to worry if you were planning so, I don’t even want one. I want something unruly, like some jeans worn for months without washing. Like reading ten books at the time. Like learning three languages every evening. Like being impossibly depressed it seems like your head is imploding with guilt and not-knowing. Like playing the drums after every four words ( I wanted to write three but already used that amount for the languages ). Like standing in the middle of a crowd without being part of it.
Parmi la foule.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten