Parmi la foule. Episode 1.

 Let me start with the history of Napoleon Bonaparte. I want to read one page a day, in French. Underground, Girl in Red. Today we went to the border with Germany. We went for a small walk. Half way we took a shortcut, they call it an ‘Erlebniswanderweg’, oder so etwas, full of mosquitos. My legs are twice as big. On the middle of every road a cyclist was standing next to their bike. We wondered why. 

I would like to walk every day for a few hours, as belonging to my basics. And not to think about useful actions. Stop. I can do the thinking meanwhile and I don’t need to spend that much time in my studio. A former drawing, there is always. Not writing a drowned word, is a floating word. At the same moment we walked eight kilometers after buying some secondhand drumsticks made in USA to be used in my performance in the AIR in Vollenhove. I really like my children. I like to learn French, I like to watch all kinds of sports, especially football and hockey. It is a pity that there is not a sport between those two very different worlds. My son says that football is more diverse than hockey. Maybe so, but which of the two is more inclusive I wonder.

I found a pair of flattened socks on the street. It has the mark ROOTS on it. I had to wash them four times and now there are several holes to look through. When I was in the first grade of highschool every cool kid had ROOTS shoes. I got the Chinese version. Still nice. I am a very slow writer. But I don’t think anyone noticed. From planning my energy leaks. From and to the external.

We have a new washing machine. I like washing clothes. When my mother had a new one she went to sit in front of it to see it circling. Nicely. My son-in-law has an opinion about Napoleon, not such a nice one so I better move on to have an opinion too. 

Een fijn leven. Deel 4.

We hebben een boek kado gekregen. Fenomenale vrouwen in de schilderkunst. Het is een zwaar boek met glimmende bladzijden. Een van mijn favoriete kunstenaars is er in opgenomen. Agnes Martin. Ik ben weer verder gegaan met het leren van de Franse taal. Ik word er blij van, of beter, ik merk een verheugd gevoel. Ik had mij voorgenomen me niet meer met voetbal in te laten. Gisterenavond en vandaag heb ik wedstrijden gevolgd en samenvattingen bekeken. Ik kan het niet geloven. Hoe kan ik me ooit nog iets voornemen. Zo zou ik ook nooit meer enige fiets mee naar binnen slepen. Vanavond was de laatste. Misschien.

We schilderen de schimmel weg. Ik heb twee keer hetzelfde formulier van een open call ingevuld. De eerste keer was ik vergeten de afmetingen van mijn werken te vermelden. Nu denkt men vast en zeker dat ik geen professionele kunstenaar ben. Erg aantrekkelijk lijkt mij. Het Nederlands is mij te naakt. I have tried, sorry for the illiterate. I will continue my daily readymades in English, I might even join the nitwits in French. I am no good. Well, good enough for tons of sudokus. Now how shall I name the following parts…A very nice life actually didn’t represent the content. But not to worry if you were planning so, I don’t even want one. I want something unruly, like some jeans worn for months without washing. Like reading ten books at the time. Like learning three languages every evening. Like being impossibly depressed it seems like your head is imploding with guilt and not-knowing. Like playing the drums after every four words ( I wanted to write three but already used that amount for the languages ). Like standing in the middle of a crowd without being part of it.

Parmi la foule.

Een erg fijn leven. Deel 3.

 Ik heb vanmorgen 5,75 km gelopen. Ik had langer gewild, ware het niet dat we een rekening van duizend euro van onze ziektekostenverzekeraar hadden gekregen, naar ons inziens ten onrechte. Ik moest dus opschieten zodat we snel daarover konden bellen. De helpdesk meneer vond het gelukkig ook te veel van het goede ( voor de verzekeraar) om dit jaar twee maal ons aller eigen bijdrage te moeten betalen. Onze hond gaat steeds mannelijker ruiken. Tijdens iedere wandeling à la campagne worden we achterna gezeten door een stille boze hond. Wij maken ons dan groot. Onze buren houden van apparaten en snelle luidruchtige voertuigen. Ik hou van hun taal, om de paar lettergrepen de toon omhoog. Ik haat voetbal want ik wil dat de uitslag mij niets kan schelen. Ik heb twee beeldende werken gemaakt, jammer dat ik het hier niet kan laten zien. Het zijn aan elkaar genaaide lappen die ik uit de aarde heb getrokken. Ik hoor nu een tondeuze. Misschien gaan we morgen naar huis, een dag te vroeg, of precies goed natuurlijk, omdat onze dochter ziek is. Thuis. Stop. Ik ga na thuiskomst en een dezer dagen een muur in het atelier zeer wit schilderen. Om de viezige nieuwe werken tegen aan te spijkeren. We hebben 12 km gewandeld. Weghalen. Te doen: pakje openen, pakje maken en versturen, nieuwe binnenband in A’s achterband, plankje in de wc opnieuw bevestigen want iemand heeft er zich aan opgetrokken als was het een privé in een aanleunwoning, meerdere wassen doen, nog meerdere wassen doen.

Een deelgenoot. Route. Ontschikking. Boeken uit de auto pakken. Aan de zijkant lopen. Twijfelen over de taal. Zou ik kunnen zeggen, de juiste taal? Afzijdig van de wereld. Afzijdig is een dramatisch woord, woordvoerder van de afstandsbediening. Ik vind de Nederlandse taal niet van mij. Of al een te lange tijd.

Een erg fijn leven. Deel 2.

Het valt al. Het dorp heet ‘We’. We moeten oppassen. Ik heb een lapje gevonden, en een stuk touw. Ik heb het gewassen en opgehangen. Zodra het droog is naai ik de stukken aan de andere lapjes.

De werkelijkheid is geleegd, anderhalve kilo wortelen. Een vloerbedekking van een auto in het modderpad verzonken. Het was te zwaar om uit het pad te trekken. Met mijn Zwitsers zakmes heb ik er twee stukken uit weten te snijden. Het mes is nu bot. Een witte handdoek om de hoek van de basiliek. Onze hond was even tevoren door een vechtersbaas aangevallen, dus we konden er wel een gebruiken. Een reep lood. In ons verblijf heb ik alles in een emmer met heet sop gezet. Hoe kan een berg van iemand zijn. Hoe kan een stuk plat land van iemand zijn. De buren zijn de hele dag thuis. Bruine buiken. Ik doe steeds minder, aan wat ik moet doen. Het schijnt goed te zijn voor mensen zoals ik. Naar schraal toe te gaan in werk en leven. Stans van der Poel doet aan ademhaling. Zij leert mensen hoe dit te doen en wat de baten zijn. Die mensen zijn vooral hardlopers en zieke mensen. Nu probeer ik tijdens het wandelen door de neus in te ademen en uit te ademen en drie seconden niets te doen. En dit heel rustig bovendien. Het lukt behoorlijk. De bonus is dat dit alles is wat er is. Jezelf een dienst bewijzen. Het houden van oude eiken. Een kunstenaar bouwt aan zijn eigen huis. Zie Mark Manders’ Het leven als een gebouw. Wat kan het anders zijn? Mijn hardloopschoenen staan nog net in de laatste zon te drogen, in het meest gunstige geval. Ik heb zin om morgenochtend mijn week record van 5,5 km te verbreken. Via ‘We’.

A very nice life. Part 1.

I have a very nice life. And this is what it sounds like: three storks standing very still in the water. How do you like, look like how do you like, look. Maybe I finished writing about my life as an amateur because I am the best amateur you can think of. Better begin the beginner now: BEGINNER! the green woodpecker calls, or simply a person. How does that sound, the person. I have to think deeply, a nonsense word might do. Or, A very nice life. On this holiday day we were sitting on a stoop in the shade in a small mountain village in a foreign country, then, a tall blond man in a swimming trunk ( not a swimming pool in sight ) with a lot of children and women behind him, scolded : hey look there, Dutchmen!! Easy to tell! His family seemed to ignore him. His dog as well. Today we saw a cirrlbunting, masked like one of the heavy boys who always wants to steal the money from Dagobert Duck. This one was alone. Half way through our walk someone had taken the effort to plant a wooden sign saying: you can go alone and fast, you can go together and further. I taught my daughter how to inflate a tyre with a French valve. She was very proud. And maybe, if the tyre deflates quickly, I will teach her how to replace it, the inner tube I mean. She can’t wait. My son will wait forever. His eyes catches black dots against the sky.

Gerbrand Bakker is my favorite Dutch writer. I am reading his third privé-domein book ‘Moeder, na vader’. And a book about running, breathing and training less in order to have a nicer life maybe. I put all the tea bags, the green tea, camille and nettle tea in one box to create space. Art is important. It will be investigated what is best for the girl. Maybe in Dutch. Stop.

We came to live in a very small house. It had almost everything in it.

My life as an amateur. Part 66.

We met a man of seventy five with holes behind his ears and one blind eye. He walked as if his legs were made of wood. He insisted to show us how to walk, which way to go I mean. He still liked to ride his bike. He seemed proud about that. After a twelve kilometers hike we drove twenty minutes by car to a secondhand shop. Our man was there as well, on his very fast bike. The day after we went to different places, on the outlook for our gentle man. I have almost finished ‘Big magic’, creative living beyond fear, a very positive and encouraging about keep on working, making according to your own needs and standards. I am afraid I like these kind of books. 

Merci Chantal. Chantal had a rotten life so far, but now she is having the better part. She has become a trickster.

I would like to quote from ‘Big magic’ because I couldn’t and didn’t have said it better myself. It’s about the void in a positive way: ‘What you produce is not necessarily always sacred. (…) What is sacred is the time that you spend working on the project, and what that time does to expand your imagination, and what that expanded imagination does to transform your life. The more lightly you can pass that time, the brighter your existence becomes.’ The last sentence is not necessary if I may say so, but ‘ expanded imagination’ is exactly what is needed to fill the unthinkable space, the coincide with oneself. For not swimming. Lightly. Stop. Start. Merci Chantal. 

My life as an amateur. Part 65.

 Today I saw some yellow signs, Dutch trash ladies in a French supermarket buying tons of beer and cocktail snacks. Like pretzels and cheese flips. They look happy. I have some plans I would like to tell about. Finding dirty cloths or pieces of fabric I will sew together, a rough map of a geographic or mental state. I can paint it white when home again, add a little black or sepia brown maybe. The second plan is to find three words a day, if they can be found. It might not always be possible. 

A slight bow.

In the middle of the crowd.

Some remains, and a yellow bird. (Although, better leave the birds out)

Flies here are very stoïc. A little drummer drums after every short sentence. That is what he does. And then, just sit and watch some words creep in my mind: Allez, l’escargots!, trying to find a safe haven overthere.

Once there was a rockstar, maybe ‘heaven’ metall even. I went to Paradiso for the first time ( the second time I enjoyed Cat Power, the Greatest ) on my one so I could concentrate on him singing strong songs. I have forgotten his name. I am a very slow thinker, because I find it unimaginable that it is me me living, talking, hearing, watching making things etcetera etcetera. I just sit still, very still and maybe maybe I can manage to change the clouds turning them the opposite way or at least stop them in time. Stop. 

Stop. Time. 

This time is invented. By Henry Rollins of course, get a grip!

All the people is taking care of their rags. There is nothing to be found and we ran to the top of the mountain to escape the outrageous hurd of cows. We live in a very nice house despite the numerous flies.

My life as an amateur. Part 64.

I am invited for an Artist-in-Residence. That never happened before. It will be a week in autumn and it is  Borrowed Spaces. So the Arist-in-Residence will borrow some space from someone else, a studio from another artist in this particular case. I am stalking this artist on social media and she happens to be a performing artist, dancing on deep earthly soundscapes, actually making rather unexpected movements. I like unexpected movements. Maybe I will write more, on the occasion and play the drums now and then.

I recognized myself in the child in the four hour video artwork STOP by Jeff Preis. STOP. Continue. J’entre, on me salue. Thàt is the biggest present. Tu entres, on te salue. It is nice not to mind that much. Not to say anything. Today. But one gesture, like a stroke of a brush.

Yesterday I ended in Hoek van Holland. I used to go there by bike with my best friend. It was an hour driving and I had a large posture these days. Nevertheless I was wearing shorts with a checkered Scottish pattern. I do not recollect myself on the beach in a bathing suit or whatsoever.

I like the side products of my work best. Eventually I will make only side products. And have an empty studio with white walls. I am reading several books at the time. One of them is a French grammar book, it’s my favorite because of the short exemplary sentences like.

Francesca Woodman; as if wearing her skin inside out, making herself the only subject of her work.

My English is getting worse. I should talk more to people, prepared. Parmi la foule. 

Parmi la foule. La plupart d’entre vous.

Par politesse