het wist, vergt alleen een eiland,
een purperen zee van stilleven
vaag geel gaat de grond aan, wacht
van links naar rechts in sinister
oranje schraapt de schilfers
van dat wat eerder
niet zo was in het meest stille
van de nacht
onbedekt vraagt het
van wie
dit verzachtend, je nog
voor iemand zorgt, drie zinnen
geklonken
in de vorige letter was het wit, en
het witst
omdat het woord een ander
was en de herinnering volgde, een huis,
een tafel een stoel een bed wat woorden, een raam
met panorama, a black mountain, plaatsnamen
ook, bergen
gerochel wiegende water-
vallen op exact die plek die zij zich
herinneren.....is de avond jong genoeg?
hangen de lappen al te drogen? geven de planten
elkaar water, strepen de woorden
zich aaneen, het gele krijtje
ligt te wachten naast de
‘Poet in New York’
voor de gelegenheid schept
de dichter het zand in
zijn schoenen, stort zich
sprak vroeger wel daarna
niet meer, verbonzaaid aan de andere
kant van het leven aan het werk, het
doen, de groepsdruk, o
o, niet de groepsdruk
het verleden, het onbe-
schreven blad voor als je
het niet zeker weet, van
iemand zand in je mond,
je ogen, dan heeft hij
een eigen leven
de man, het gehucht een lijn
het decor en dat
is slechts het begin, hij
buigt, raakt een bergtop
het canvas vult zich met teken-
filmachtige daken, rond
en rond en rond in het niets ( maar
dan lig je ook in spreektaalspagaat want
willen is kunnen weet je wel ), het leeft het
ademt en het schrijft
zo nu en dan iets op
daar komen de woorden
als dorpen verlaten
voor ik iets te zeggen heb, een zwartkop,
of een patrijs, wonderlijke samen-
trekkingen van bloedstille
figuren, krassende driewielers
uit een veel te dik boek dat
natuur heet, doe ik dit
niet vaker, zo zonder
nut, zo zonder
zal ik schrijven, onaanraakbare
fluiter in papiertjes plakselpand,
geschokt voor ik iets kan zeggen,
zwartkop
